Naar één oorlogsslachtoffer is een weg in Oudewater vernoemd: Johan Vierbergen.

Hij hield van muziek en werkte een tijdje in een herenmodezaak.
Hij was zeer gelovig en had even op de priesteropleiding gezeten.
Uiteindelijk koos hij voor de douane en werd gestationeerd in Bergeijk.

Bergeijk was een belangrijke doorvoerplaats in het verzet. Neergehaalde piloten werden hier de grens overgezet om ze terug naar Engeland te brengen.

Als grenswacht werkte Johan daar stiekem aan mee.
Hij hielp mee bij het smokkelen van neergehaalde geallieerde piloten via Frankrijk en Spanje naar Engeland.
Zelf wilde hij ook graag de overtocht wagen om zich aan te sluiten bij de Nederlandse Strijdkrachten.
In juni 1943 leek zijn kans schoon. Een bommenwerper stortte neer in Bergeijk. Twee piloten die de crash overleefden, wilden terug naar Engeland. Johan zou ze begeleiden.
In januari 1944 ging hij met twee Engelse piloten mee om zich aan te sluiten bij de Nederlandse Strijdkrachten in Engeland.
Ergens in België ging het mis. Ze werden ontdekt, gearresteerd en naar de gevangenis gebracht.

Tijdens Kerst 1943 zocht zijn vader hem op in de bezoekcel in de Gentse gevangenis.
Tussen hen stond een glazen wand. Achter beiden stond een soldaat met geweer.
‘Hoe houdt moeder zich?', vroeg Johan. ‘Nog beter dan ik,' zei vader.
Toen zwegen ze. Ze wisten allebei dat Johan ter dood was veroordeeld. Dit wegens ‘hulp aan de vijand'.

Hij werd op 11 februari 1944 in Bruchsal, Duitsland doodgeschoten.

=================================
Internet: ‘Brabantsegesneuvelden’

Johan wordt geboren op 5 april 1916 in het Duitse Efferen bij Keulen. Hij woont aanvankelijk in Oudewater, maar wordt als douanebeambte gestationeerd aan de Belgische grens bij Bergeijk.

Tijdens de Duitse bezetting vormt deze plaats een belangrijke schakel in de ondergrondse hulporganisatie voor neergestorte geallieerde piloten die via België, Frankrijk en Spanje terug in Engeland proberen te raken.

In het voorjaar van 1944 besluit ook Johan uit te wijken naar Engeland om zich daar bij de Nederlandse strijdkrachten te voegen. Samen met de Britse piloten Eric Lapham en Jigger Eames, die in juni 1943 uit de lucht zijn geschoten bij Bergeijk, onderneemt hij de reis door België.

Op station Berlare tussen Dendermonde en Gent gaat het mis. Het drietal wordt gearresteerd en afgevoerd. Terwijl de agenten in krijgsgevangenschap worden afgevoerd, belandt Johan in de gevangenis in het Duitse Bruchsal.

Na een kort proces op 11 juni 1944 wordt hij daar wegens Feindbegünstigung (hulp aan de vijand) ter dood veroordeeld; een verzoek tot gratie wordt afgewezen.

Enkele uren na het proces wordt Johan geboeid in een vrachtwagen naar het executieterrein gebracht.
Als laatste spreekt hij nog met de priester en de Duitse militair Wolfensteller die als tolk aanwezig is. Wolfensteller drukt hem op het hart dat hij een dappere jongeman is op wie familie en vaderland trots kunnen zijn.
Johan schudt hem de hand en dankt hem voor zijn vriendelijke woorden. In tegenstelling tot de rechter die het vonnis heeft uitgesproken, vertegenwoordigt Wolfensteller wat Johan betreft niet het onrecht van de Duitsers.

Zodra het executiepeloton aantreedt, wordt Johan aan een paal vastgebonden. Hij weigert de blinddoek. Vlak voordat het bevel om te vuren klinkt, roept Johan nog eenmaal: “Leve Nederland!” Daar wordt hij getroffen door het vuursalvo. Johan zakt kreunend in elkaar; er was slecht gericht met als gevolg dat Johan niet onmiddellijk dood was.
Op aanwijzing van een militaire arts brengt een officier Johan daarop het genadeschot toe met twee schoten door het hoofd.

Johan is 27 jaar geworden. Hij vindt zijn laatste rustplaats op het Nationaal Ereveld in Loenen en wordt ook herdacht op het oorlogsmonument in zijn voormalige woonplaats Oudewater.