Hechte band met broer Dick
Uit dit HW 5 kinderen
Eerst verhuisd van Utrecht naar Schiedam ivm. meer werkmogelijkheden.


In 1951 was er een gesprek tussen Rina en broer Dick (tijdens een vakantie in De Bilt bij Dick en zijn vrouw) over een eventuele emigratie van beide families naar Canada, Australie of Argentinie. Dit vanwege de weinige mogelijkheden na de oorlog.
De keuze viel op Australie vanwege de voorwaarden; het gezinshoofd moest jonger dan 45 jaar zijn en de overige familieleden in goede gezondheid. Australie had eveneens een immigratie-slogan; ‘populate or perish’ vanwege de bijna-inval door Japan.
Eind 1951 werden de laatste afspraken gemaakt voor een vertrek van beide families in februari 1952.
Acht weken voor vertrek bedacht Griet zich (devrouw van Dick) (zij was niet zo avontuurlijk) en dus trokken Dick en Griet zich terug. Adri en Rina besloten wel te gaan, vanwege betere mogelijkheden voor hun zoons (school/werk).
De meeste bezittingen werden verkocht en het overige werd in houten kratten verscheepd naar Australie (kleding, een houten stoel + kleine tafel, een kist met gereedschap, persoonlijke documenten en foto’s).
Er werd afscheid genomen en de volgende dag nam de familie een vroege trein naar Amsterdam.
Aldaar gingen zij op Woensdag 23 januari 1952 aan boord van het schip ‘Johan van Oldenbarnevelt’.
Adri was 41 jaar, Rina 37 jaar, Jan 14 jaar, Ton 12 jaar, Ben 8 jaar en Rene bijna 4 jaar oud.

Al vrij snel na vertrek ontstonden aan boord diverse branden (vlakbij Antwerpen en daarna bij het eiland Wight). Besloten werd terug te gaan naar Amsterdam, omdat brandstichting werd vermoed. Vlakbij Amsterdam werden opnieuw 2 branden aan boord geblust. Uiteindelijk vertrok men opnieuw vanuit Amsterdam, nu met Marine-politie aan boord. Daarna waren er geen nieuwe incidenten meer en werd ook niemand gearresteerd.
Via de straat van Gibraltar de Middelandse Zee op richting Alexandrie, Egypte. Aldaar werd het schip bevoorradigd en vertrok men richting het Suez-kanaal (Port Said). Daarna een korte stop in Jemen (Aden) en voer men over de Indische Oceaan richting Fremantle, Australie.

Aan boord leerden de oudste kinderen zwemmen (zwembad aan boord) en Jan maakte een modelboot. Catharina was alleen erg zeeziek en sliep veel op de dek. Adri zorgde voor de jongens in de kleine cabine. Hij kocht vaak eten voor haar in het kombuis, omdat zij te ziek was om naar de eetzaal te komen.
Vlak voor aankomst kwam het schip in een zware storm terecht. Passagiers mochten niet aan dek komen en moesten beneden blijven. Een paar dagen later kwam het schip aan in Fremantle.
Vanwege een havenstaking konden de passagiers niet van boord af en in die week had Adri tijd om zijn familie te schrijven.
Na Fremantle, was Melbourne de volgende haven voor de 'Johan van Oldenbarnevelt'. Aldaar ging ongeveer de helft van de passagiers van boord en daarna vertrok de boot richting Sidney.
Daar kwam ze aan op 3 maart 1952.
De familie Van Kuijk ging per trein naar Bathurst, alwaar ze sliepen in een leger tentenkamp. Het was heel daar heel erg heet en stoffig en na een paar weken vond Adi werk als bouwman in Footscray. En dus ging de familie weer op pad per trein, nu richting Victoria.
 In St Albans, een buitenwijk van Melbourne, Victoria gaan wonen.



Verhaal vertelt door neef Dirk Vermeij:
Ik heb vooral het overlijden van Adrie en mijn vader van heel nabij meegemaakt. Adrie en Rina logeerden bij ons toen dat gebeurde.
Ze logeerden in Woudenberg bij Dirk Vemeij, broer van Rina.

Na 18 jaar gingen Adrianus, Catharina en zoon Dick weer even terug naar Nederland voor een vakantie en om hun (groot)moeder te zien, die op dat moment 85 jaar was.
Voor hun reis naar Oostenrijk zouden ze de caravan van mijn vader hebben meegenomen, maar die reis hebben ze dus niet kunnen maken.

Op 17 juli 1970 bezochten Adrie en zwager Dirk een bouwwerk van Dirk in Amsterdam. Op de terugweg wilden zij lunchen in Maarssen, een vroegere woonplaats van Dirk. Voor het restaurant aan de Maarsseveense vaart werden ze aangereden door de dorpsarts en zijn op de kop in de vaart terecht gekomen. Pas na 20 minuten heeft men ze uit de auto kunnen halen en werden beiden naar het academisch ziekenhuis in Utrecht vervoerd.
Na drie dagen in coma te zijn geweest overleed Dirk.
Adrie, die niet in coma was en volgens de artsen een goede prognose had overleed twee dagen later (22 juli) toch geheel onverwacht aan een zogenaamd hypervolaemisch infarct (een hartinfarct door vochtoverbelasting van de longen, net toen de artsen het ontslag uit het ziekenhuis wilden gaan voorbereiden).

Als jonge arts was zeer ik betrokken bij hun opname in Utrecht. Mijn vader is overleden omdat we zelf hebben gevraagd de behandeling te staken. Er was geen hoop op een normaal leven meer.
Met mijn oom Adrie heb ik nog veel gesproken, hij was binnen een dag in een stabiele conditie en we dachten allemaal dat hij het zou redden.

Jan is direct overgevlogen en heeft zijn vader nog gezien voor de begrafenis. Beiden zijn in Woudenberg begraven. De schuldvraag van het ongeluk is door de rechter uiteindelijk beantwoord, de arts had aan dat ongeluk volledig schuld. Rina is nog een jaar bij Griet in huis gebleven, in dat jaar zijn Ben en Renee voor een korte periode overgekomen.

Er is na het ongeluk gesjoemeld door de plaatselijke polite met de getuigenverklaringen, omdat de veroorzakende arts een plaatselijke bekendheid was en ten tijde van het ongeluk onder invloed.
We hebben opnieuw getuigenverklaringen onder ede laten afnemen bij de rechtbank en toen bleek dat mijn vader geen enkele blaam trof. De agenten zijn gestraft voor valsheid in geschrifte.
Het oplossen van de schuldvraag was een hele geruststelling voor mij en mijn Australische familieleden.

Er was inderdaad veel onenigheid in de familie, maar de band tussen de kinderen van Oma Pauw was altijd zeer hecht. Zij hadden regelmatig en goed contact met elkaar.
De relatie tussen de kinderen uit het eerste huwelijk van Willem en zijn tweede echtgenote was erbarmelijk slecht. Volgens mijn vader, oom Arie en tante Rina heeft deze mevrouw (zo noemden ze haar) hen nooit aanvaard als kinderen. Ze mochten hun school niet afmaken maar moesten maar geld gaan verdienen voor het nieuw te stichten gezin. Zulks geschiedde tot groot en blijvend ongenoegen, want ze waren alle drie zeer begaafde kinderen. Maar het gaf hen wel een hechte band. Tante Rina is op een gegeven moment als kind uit huis geplaatst omdat ze heel veel slaag kreeg van haar stiefmoeder. Ze is toen ondergebracht bij Ome Kobus Pauw, een heel aardige broer van Anthonia Pauw. Ome Kobus kan ik me nog goed herinneren, omdat ik op weg naar school altijd bij hem langs kwam. Hij was fietsenmaker in de Bilt en woonde naast de school.

Ik ben als kind een aantal keren bij mijn opa in Oudewater geweest, hij leerde mij trommelen want hij was tamboer geweest in de plaatselijke harmonie. Maar mijn halfooms en -tantes heb ik niet of nauwelijks gekend. Alleen Wim, varensgezel en ook relatief jong overleden.